Tijd

Vandaag precies twee jaar geleden was ik getuige van een aanrijding met een persoon. Het was geen zelfmoord. Het was geen misdrijf. Het was ‘gewoon’ een verschrikkelijk ongeluk.

Het slachtoffer was een man van 48 met veel vrienden, een grote familie die enorm veel van hem hield en een gezin dat net als ik ter plaatse was op het moment dat het gebeurde.

Ze zeggen met zulke dingen altijd dat in 1 klap alles anders wordt, maar dat is niet waar: Het was meer dan een klap; Het was langer dan een paar seconden. Ik hoorde de trein al remmen en toeteren voor ik hem zag; voor hij uit de tunnel was en lang voordat hij bij het slachtoffer was, dat in die tijd nog het perron op probeerde te komen.

Een oneindigheid.

Toch was er te weinig tijd.

De trein had nog teveel vaart. Het slachtoffer stond nog te dichtbij.

De klap kwam, hoewel ik me het geluid ervan tot op de dag van vandaag niet kan herinneren. Wel het vallen van het lichaam dat al die tijd recht tegenover me had gestaan, maar dat ik niet eerder had gezien omdat ik keek in de richting van het geluid.

Wat heb ik me daar lang schuldig over gevoeld! Als ik had gekeken in plaats van geluisterd, had ik misschien kunnen helpen.

Ik weet nu dat het niet zo is. Dat er geen tijd was. De agent die me drie maanden na het ongeluk mee terug naar het station nam, legde het me uit. Wat viel er veel van me af!

Toch zijn er nog steeds dingen die ik niet zo makkelijk los kan laten als dat schuldgevoel.

Ik zal nooit vergeten hoe je aan mijn voeten lag met de inhoud van je portemonnee en tas om je heen verspreid, terwijl ik tegen beter weten in je vitale functies controleerde.

Ik zal nooit vergeten hoe je zoontje huilde en schreeuwde en me dingen vroeg die door merg en been gingen. Ik zal nooit vergeten hoe ik hem weg probeerde te houden bij jou, zodat hij niet hoefde te zien hoe weinig er van je over was.

Ik zal nooit je vrouw vergeten die hyperventilerend tegen een hek gezakt zat en mijn angst toen ik hoorde dat ze een hartaandoening had.

Ik zal nooit vergeten hoe ik wanhopig bleef hopen op een ambulance ‘want dan zou alles goed komen’, dat moest gewoon! En hoe er toen alleen politie kwam…

Ik vergeet nooit die andere getuige die bij me op het perron was, die wegliep en zijn schouders ophaalde toen ik riep dat hij 112 moest bellen. Ik vergeet ook niet de omwonenden die op de klap waren afgekomen en die verschrikkelijke bal waarmee alles begonnen is en die vreselijke trein op wie ik zolang zo ontzettend boos ben geweest.

Er zijn veel dingen die ik nooit zal vergeten. Gelukkig slijten ze wel.

De tijd die er toen te weinig was, heb ik nu in overvloed.