‘Ik zie, ik zie, ik zie jou niet’
Ik ben slachtoffer van seksueel geweld. Iets dat mij zeker niet uniek maakt. Volgens recente cijfers worden alleen al in Nederland 40% van de vrouwen en 13% van de mannen slachtoffer van seksuele grensoverschrijding. Ook kinderen, net als ik (resp. 20% en 4%). Heel verdrietig. Heel onrechtvaardig en vooral ook heel ontwrichtend. Zowel op persoonlijk, sociaal, maatschappelijk als economisch vlak. Slachtoffers van seksueel geweld maken veel vaker dan gemiddeld gebruik van ggz en medische zorg. Ze rapporteren onder andere veel psychische en lichamelijke klachten en een algeheel verlies aan levensvreugde. Onder degenen die geen gebruik maken van de medische en psychologische voorzieningen die dit land te bieden heeft, zijn er veel die het eigenlijk wel nodig hebben.
De problematiek rondom seksueel geweld brengt allerlei secundaire problemen met zich mee, zoals revictimizatie (in 2/3 van de gevallen), handelingsverlegenheid van professionals & omgeving en onthullingsverlegenheid bij slachtoffers. Tel daar de discrepantie tussen theoretische behandelprotocollen en de naleving ervan in de hulpverleningspraktijk op en we kunnen met recht spreken van een grootschalig en complex probleem.
Gelukkig komt er meer aandacht voor dit probleem. De laatste jaren is, bijvoorbeeld door de komst van de centra voor seksueel geweld, de aanpak (en effectiviteit van die aanpak) van actuele gevallen van seksueel geweld met sprongen vooruit gegaan. Er wordt vanuit verschillende lagen en disciplines hard gewerkt en ik heb goede hoop voor de toekomst. Seksueel geweld zal nooit helemaal verdwijnen, maar laten we hopen dat het ‘uniek wordt’.
Sinds ik open ben over wat mij is overkomen, zijn de reacties hoofdzakelijk positief. Men weet dat dit geen uniek probleem is, dat dit een waarschijnlijk scenario is. Mensen die me kennen herkennen dingen en er vallen zaken op hun plaats. Hoewel het voor mij absoluut niet meer van vitaal belang is dat anderen me geloven en dat ik word erkend, is het toch fijn dat dat de heersende opinie is. Net als iedereen wil ik graag gezien worden.
Ironisch genoeg is degene die me had moeten zien toen dat nog wel noodzakelijk was, onder degenen die me ook nu nog weigeren te zien.
Afgelopen nacht kreeg ik bericht van mijn moeder. Het was weer veel van hetzelfde: Ik zou alles hebben verzonnen. Hoe kon ik nog met mezelf leven?
Wat me het meeste raakte was dat ze schreef dat ik als driejarige al teveel fantasie had. Een ijskoud besef van wat ik eigenlijk allang wist, overspoelde me: “Ze heeft het echt al die tijd geweten”. Ik heb haar nooit verteld hoe oud ik was toen het begon.
Seksueel geweld tegen kinderen is niet uniek, dat weten we nu. Een omgeving die er, om welke reden dan ook voor kiest om niet te zien, is ook niet uniek: Net als dat er ouders zijn die hun kinderen mishandelen en misbruiken, zijn er ook ouders die dat niet doen, maar die ervoor kiezen hun kind te negeren als ze weten dat een ander hen dat aandoet. Het idee van een ouder die zijn kind op zo’n manier verraadt is onverteerbaar, ja. Maar het gebeurt, echt.
Vannacht nog overkwam het mij.
~*~ Samen helen ~*~ 