Licht ontsteken

Als het heel donker is, kan je niet zien welke kant je op moet en ook niet wat daar in het donker nog allemaal op je ligt te wachten. Daarom is het belangrijk om zoveel mogelijk lichtjes te verzamelen om te ontsteken en om die in je blikveld te houden. Zelfs 1 heel klein lichtje is een bron van kracht en zorgt er al voor dat het niet meer aardedonker is.

Ik heb altijd lichtjes verzameld. Zoveel mogelijk verschillende lichtjes: Vriendelijke en liefdevolle woorden, gebaren en daden van mensen; iemand die me even een moment echt heeft kunnen en willen zien, glimlachjes of het glinsteren van ogen, getuige mogen zijn van vriendelijkheid van mensen tegen andere mensen, daden van liefde en van moed, kunst, muziek, de natuur, het onbevangen spel van een kind, stiekem dansen als niemand kijkt, het kunnen scheppen van mooie beelden in mijn hoofd en later ook op papier.

Als je niet weet hoelang het nog donker zal zijn, moet je spaarzaam zijn met het ontsteken van je lichtjes, dus ik sloeg ze altijd allemaal in mij op en ik kwam er achter dat hoe klein mijn invloed op het donker vaak was, zo groot is de kracht in mij om wat licht is vast te houden en te blijven voeden.

Omdat ik altijd licht in mij had dat ik om mij heen kon projecteren, ben ik nooit helemaal verdwaald geraakt. Heb ik kunnen zien aan welke kant het donker nog intenser werd en bewust stappen de andere kant op kunnen zetten, zelfs al waren het hele kleintjes. Soms heb ik moeten kruipen. Er waren handen die mij terug probeerden te trekken en voeten die mij tegen de grond trapten en probeerden te zorgen dat ik helemaal niet meer zou kunnen bewegen. Op die momenten wachtte ik met alleen mijn hoofd nog koppig in de juiste richting gedraaid. Ik wist dan niet hoever nog, hoelang nog, maar ik vergat nooit waarheen.

Toen ik moeder werd, werd het licht in mij een vuur. Nog steeds licht en nog steeds liefde, maar nu ook met de kracht om dat wat een bedreiging vormde voor haar tot de grond toe af te laten branden. Getuige te mogen zijn van al het goede en kwetsbare en zuivere in dit bijzondere wezen dat in het donker is ontstaan, dat in en uit mij is gegroeid, iedere dag opnieuw, houdt het vuur brandend en sinds zij er is ben ik altijd warm. Er is geen grotere zekerheid in mijn leven dan het absolute weten dat er niets is dat ik niet zal doen om dit kind te laten worden wie het is.

Door mijn liefde voor mijn dochter heb ik de weg gevonden uit het donker. Er is licht in mij, opgebouwd uit al die kleine lichtjes die ik nooit niet zal zien als speciaal en altijd met aandacht zal blijven voeden en vasthouden en liefhebben.
Er is het vuur dat ik in mij draag. En er is licht om mij heen, waar ik niet alleen mijn hoofd naar toe draai, maar mij inmiddels ook thuis in weet.

Afgelopen week, was ik betrokken bij een complexe casus van huiselijk geweld, waarbij het slachtoffer steeds stappen doet richting hulpverlening en zich vervolgens weer terugtrekt. De hulpverleners begonnen dit een beetje moe te worden, want
“Er gebeurt uiteindelijk niets”. “Moeten we niet gewoon stoppen als ze toch niet echt wil?”


Zoals ik de casus ken wil het slachtoffer wel, maar is de angst uiteindelijk groter. Daarom legde ik uit hoe belangrijk het is om wel steeds nabij te zijn en ‘lichtjes te blijven ontsteken.’ (En er zit natuurlijk een verschil in hoe je als hulpverlener iets beoordeelt/voelt en hoe iemand die direct in de situatie zit zich voelt).

Net zo belangrijk en misschien zelfs nog wel belangrijker, als het wegnemen van onveiligheid, is het toevoegen van veiligheid. Soms heeft iemand ook meerdere aanloopjes nodig om wel bepaalde stappen te zetten/ bepaalde risico’s te nemen. Lang niet iedere huiselijk geweld casus verbetert zich trouwens met het verbreken van de relatie. Soms, bijvoorbeeld in het geval van Intieme terreur leidt het ‘zetten van stappen’, alleen maar tot meer gevaar en onveiligheid, waar een slachtoffer zich dan ook weer toe moet verhouden (en dat is nu eenmaal makkelijker als je er niet alleen voor staat, er elementjes van veiligheid aanwezig zijn, je verbinding kunt maken met het licht in jezelf). Dus nee, niet stoppen.


Vriendelijkheid is nooit verspild, daar ben ik van overtuigd. Zelfs als je zelf niet in kunt schatten of er effect is van wat je doet of wat dat effect precies is, is het waardevol. Ook in het dagelijks leven. Het cliché dat de wereld een betere plek is als mensen vaker tegen elkaar zouden glimlachen is waar. Dus eh, wat let jóu eigenlijk om dat eens wat vaker te doen?

Als je kind vertelt dat het misbruikt is

Sinds ik gezondheidsproblemen heb, is het lastig geworden om deze blog goed bij te houden. Ik ben me dan ook goed bewust van de radiostilte op deze pagina en vind het jammer dat het nu eenmaal zo is zoals het is. Tegelijkertijd ben ik me er ook van bewust dat er de laatste jaren steeds meer blogs zijn verschenen die qua aard vergelijkbaar zijn met deze en daardoor voelt het schrijven ook minder urgent.


Een paar dagen geleden struikelde ik echter over een heel duidelijke aanleiding om toch weer eens wat te tikken. Ik ben lid van een aantal moedergroepen op Facebook en in een van die groepen vertelde iemand dat haar vijftienjarige dochter haar vertelde dat zij is verkracht door haar -inmiddels exvriendje- van dezelfde leeftijd. De moeder worstelde met gevoelens van extreme boosheid en de behoefte om contact met de dader en/of zijn ouders op te zoeken/aan te spreken/verantwoordelijk te stellen. Haar dochter wil dit absoluut niet en toen de moeder bleef aandringen zei ze dat ze er eigenlijk niet zoveel last meer van had en ook dat ze haar moeder nooit meer iets zou vertellen als deze het niet gewoon zou laten rusten. De moeder vroeg advies op de groep; ‘ Wat moet ik nu doen?’ Het advies dat ze kreeg was overwegend slecht: Van oproepen tot het aanrijden of anderszijds lichamelijk letsel toebrengen bij de dader tot uitspraken als ‘Je dochter heeft niks te willen’, tot ‘Ik zou haar toch wel even vertellen dat als zij niks doet hij het ook bij een ander zal doen en dat wil ze vast niet, toch’. Het was al diep in de nacht toen ik dit las en ik was erg moe, maar ik voelde dat ik moest reageren, dat het noodzakelijk is een ander geluid laten horen.

Naar aanleiding van mijn reactie waarin ik benadrukte hoe belangrijk het is om de regie bij de dochter te laten; dat het zelfs hertraumatiserend is om deze na een dergelijke ervaring opnieuw weg te nemen, vroeg een moeder mij om advies hoe het dan aan te pakken.

Ik realiseerde me dat wat ik aan haar en op die groep heb geschreven iets is waarvan ik wil dat een nog groter publiek het leest, dus ik besloot er hier over te schrijven.



Waarschijnlijk is het een van de ergste dingen die je als ouder kan meemaken: Dat je kind bij je komt en vertelt dat het slachtoffer is geworden van seksueel geweld. En dat het, want zo zijn de statistieken, niet iemand is geweest die je niet kent, die je kind met een eng wit busje heeft onderschept op weg naar school, maar dat degene die verantwoordelijk is voor deze ellende van heel dichtbij kwam. Dat het iemand is die je kind aardig vond en vertrouwde, die jij misschien ook aardig vond en vertrouwde -of op zijn minst echt niet in staat achtte tot zoiets verschrikkelijks.

Je zult veel voelen. Woede. Verdriet. Ongeloof. Pijn. Angst. Verwarring. Het gevoel verraden te zijn. Dat de wereld opeens geen veilige plek meer is. Overweldiging. Allemaal heel logische en begrijpelijke gevoelens. Gevoelens waar je jezelf de ruimte voor moet geven om ze een plek te geven, want het is niet niks. Maar eerst is er je kind. Je kind dat je net iets vreselijks heeft verteld en je nu nodig heeft.

En ik begrijp het, dit is een scenario dat je je als ouder niet eens voor wilt stellen, want zelfs dat is al heel overweldigend, doet al iets met je gevoel van veiligheid, maar de realiteit is dat als je nu nadenkt over hoe je het beste kunt reageren als zoiets ooit gebeurt, je in het moment zelf beter toegerust zult zijn. Het is een beetje als het installeren van een brandmelder in huis, de aanschaf van een EHBO-kit. Je wilt niet dat er brand uitbreekt, je wilt niet dat iemand gewond raakt, maar als het gebeurt is het toch erg fijn als je handelingsperspectief hebt. En helaas is de kans dat iemand, zeker meisjes, in hun leven het slachtoffer worden van seksueel geweld een stuk groter dan de kans op brand. (13% van de jongeren tussen de 12 en de 25, bijna de helft van de jonge vrouwen van 16 tot 18 jaar en ruim de helft van de jonge vrouwen van 18 tot 24 jaar is in 2022 slachtoffer geweest van seksueel grensoverschrijdend gedrag–rutgers.nl)


Dus nogmaals: Stel je voor. Je kind komt bij je en vertelt dat het het slachtoffer is geworden van seksueel geweld. Je voelt veel. Je kind, of het het nu laat zien of niet, voelt veel. En dan?


Het allereerste wat belangrijk is is de acute veiligheid. Heeft je kind het over een situatie of een patroon dat al is gestopt of is het nog steeds gaande? Het is belangrijk om ervoor te zorgen dat degene die verantwoordelijk is voor het seksueel geweld geen toegang meer heeft tot je kind. Vermoedelijk is er nog meer nodig en om dat goed in kaart te brengen raad ik aan het Centrum Seksueel Geweld te contacteren om hen mee te laten denken. Je kunt ze bellen via 0800-0188, maar als je dat fijner vindt is chatten ook een mogelijkheid. Ook hebben ze fysieke locaties. Verder hebben ze een hele informatieve website met veel nuttige bronnen.


Onder acute veiligheid valt ook medische veiligheid. Is er medisch onderzoek nodig en/of medicijnen? Denk ook aan een zwangerschaps- en soatest.



Als de acute veiligheid gewaarborgd is, zijn de volgende dingen belangrijk:



1) Ontschuldigen.
Slachtoffers van seksueel geweld voelen zich vrijwel altijd schuldig en zoeken de oorzaken voor wat er is gebeurd vaak bij zichzelf, bij dingen die ze hebben gedaan of juist nagelaten, maar dit is onterecht.
“Het is niet jouw schuld.” “Het is nooit jouw schuld.” Het is van het grootste belang om dit te benadrukken. Seksueel geweld is uitsluitend de schuld en verantwoordelijkheid van de dader. Altijd. Hier bestaan geen uitzonderingen op.
Verstijving, ‘meewerken’, lubricatie/erectie, allemaal dingen die een lijf doet om zo ongeschonden mogelijk uit de strijd te komen.


2) ‘Ik kan het aan.’
Ja, het is heel erg om te horen wat je kind is aangedaan en natuurlijk voel je veel. Maar jij bent de ouder, de volwassene en je kind heeft jou nodig. Het is belangrijk om je niet emotioneel te laten overspoelen. Je kind is zo dapper geweest om iets heel moeilijks aan jou te onthullen, laat zien dat je die ongelooflijke investering van vertrouwen waard bent. Val niet om. Niet nu. Later mag je wiebelen, instorten, huilen, tegen een deur trappen. Er oneindig over praten met vrienden of hulpverleners (en doe dat vooral als je dat nodig hebt), maar nu heeft je kind je nodig.


Zodra een kind merkt dat ouders te boos zijn, voelen ze zich daar onnodig verantwoordelijk voor. Gaan ze voor jou zorgen, in plaats van andersom of worden ze angstig door het gebrek aan controle dat ze opeens hebben over de situatie en alle hevige emoties.


3) ‘ Wat wil jij?’/’We doen wat jij wilt’.
Vraag je kind wat het wil. Je kunt op een neutrale manier opties voorstellen: contact met het centrum seksueel geweld, de huisarts, een melding of aangifte bij de politie (Wees je er hierbij van bewust dat het bij een dergelijk traject niet gaan om wat het meest kloppend of rechtvaardig is, maar om welke versie van het verhaal zich het beste laat bewijzen. De politiebeweging draait op bewijslast. Iets anders om je van bewust te zijn is dat een dergelijk traject vele jaren kan duren, wat betekent dat het mogelijk moeilijker af te sluiten is), psychologische hulp, of iets anders, misschien wel niks.


Het is van het grootste belang om je kind hier in te volgen. Het de regie te geven. Dit betekent niet dat een bepaalde keuze die op dit moment wordt gemaakt voor altijd is (vaak zorgt de veiligheid die hierdoor ontstaat dat een kind later meer ‘ risico’s’ durft te nemen), maar voor het herstel van veiligheidsgevoel is het essentieel dat je kind weer het gevoel heeft dat het invloed kan uitoefenen op zijn/haar eigen wereld en leven.


4) ‘Tussen ons is niets veranderd’.
Als dergelijke ingrijpende dingen gebeuren, grijpt het vaak ook in iemands gevoel van eigenwaarde. Dit wordt ook op de omgeving geprojecteerd. Het is daarom heel belangrijk om te zeggen en laten merken dat je nog steeds evenveel van je kind houdt. Dat alles nog steeds normaal tussen jullie is. Dat je niet anders naar je kind kijkt. Dit is iets om acuut na een onthulling te benadrukken, maar om ook bewust aandacht aan te besteden in de nasleep van alles. “Ik hou heel veel van jou”.


5) Ik ben er voor je.
Er is de onthulling, maar er is ook nog een nasleep. Zeg dat je er voor je kind bent en laat dit ook merken. Luister als je kind dingen te vertellen heeft, ook als ze voor jou niet zo belangrijk lijken. Leg je telefoon weg, maak oogcontact. Besteed bewust tijd met elkaar. Toon affectie. Zeg af en toe dat je er altijd bent.

Op het moment van de onthulling kan je vertellen dat het gebruikelijk is dat mensen nog langer last hebben van dergelijke dingen en dat je wilt dat je kind weet dat jij er bent als het ergens over wil praten, naar droomt, zich getriggerd voelt. Het is allemaal welkom, ook nog over een jaar na nu (of langer). Jij bent er.


Dit waren 5 do’s.
Hieronder schrijf ik ook nog een paar don’ts.



1) Vraag je kind nooit naar het eigen aandeel. Irrelevant. Leidt tot onterechte schuldgevoelens.
2) Zeg nooit dat je kind de een of andere stap moet nemen omdat ‘ Hij het misschien ook wel bij iemand anders zal doen’. Dit is niet (NOOIT) de verantwoordelijkheid van een slachtoffer.
3) Zeg nooit dingen als: ‘Misschien bedoelde hij het wel niet zo, wist hij niet dat het fout was,’ etc. Totaal irrelevant. Het gaat er om hoe ingrijpend een situatie wordt ervaren door een slachtoffer.
4) Bespreek nooit je behoefte aan eigenrichting met je kind. En doe dit überhaupt niet. Het maakt dingen alleen maar moeilijker.
5) Neem nooit de regie weg bij het slachtoffer. Dwing geen dingen af.
6) Ga niet onvoorzichtig om met het vertrouwen dat je gekregen hebt
7) Geen victimblaming. Lijkt op het eerste punt, maar dan de verwijtende versie “Ik had je toch gezegd dat je niet bij hem mocht slapen”. Je kind heeft hier niks aan.
8) Geef nooit je eigen gevoelens voorrang boven die van je kind. Je bent volwassen en je bent verantwoordelijk voor dit kind. Gedraag je daar ook naar.


Ik hoop dat dit blog er toe leidt dat meer mensen dergelijke onthullingen beter kunnen opvangen, want het is helaas gebleken dat het vaak nog schadelijker is hoe iemand met een onthulling van seksueel geweld omgaat dan dat het feitelijke seksuele geweld was.




Als je meer wilt lezen over (heel normale!) overlevingsreacties:


https://centrumseksueelgeweld.nl/tonic-immobility/
https://centrumseksueelgeweld.nl/story/artikel-genitale-respons/

Nieuw logo

Vandaag is de week tegen kindermishandeling van start gegaan. Een goed moment om SamenHelen eens in een nieuw jasje te steken!

Dit is het vernieuwde logo, dat ik over een tijdje zal doorvoeren.

Vinden jullie het wat?

Delen is helen

Gisteren struikelde ik op Twitter over het bericht van iemand die zei dat hij grote bewondering had voor mensen die hun verdriet in stilte dragen.

Dit raakte mij zo.

Ik denk aan hoe ik wel eens een tas vol met boodschappen droeg en bijna niet vooruit kon komen en de tas bijna uit mijn trilhanden wilde laten glijden, omdat het gewoon te zwaar was en de weg te lang, totdat een vriend, die ik onderweg tegenkwam, besloot een hengsel over te nemen en de tas met mij te dragen.

Niet alleen voelde de tas daardoor minder zwaar en leek de weg beter te overzien, het was ook fijn om samen iets met elkaar te doen, om te delen.

Met verdriet werkt dat ook zo.

Mensen die hun verdriet in stilte dragen, ook als het heel zwaar is, zoals mijn boodschappentas toen, lopen het risico om onderweg dingen uit hun handen te laten glijden of om zelf door hun benen te zakken.

Ik dacht ook aan mijn vriendin, degene over wie mijn laatste blog ging en die haar verdriet in stilte heeft gedragen, waardoor ik nu nooit meer tijd met haar kan inhalen en we haar voorgoed kwijt zijn.

Wat had ik graag gewild dat iemand haar had kunnen helpen dragen.

En wat wil ik graag dat niemand die zich zo voelt als zij, niet dergelijke kortzichtigheid (op Twitter) hoeft te lezen of te horen.

Daarom bewerkte ik mijn laatste blog tot een lezerscolumn, voor een nog groter bereik. Morgen wordt hij geplaatst in de papieren versie van de Metro. Misschien brengt dat het gesprek op gang. En dat is nodig, want in stilte rond lopen met je verdriet tot je erin verdrinkt, daar is niemand bij gebaat.

Hier vind je mijn lezerscolumn.

En als je wilt delen over een te zwaar verdriet, waardoor je niet verder denk te kunnen, vind je hier of via 0900 0113 een luisterend oor.

Laten we dapper zijn [over zelfmoord]

kyraring

Vandaag werd het meisje gecremeerd dat ik 13 jaar geleden als mijn beste vriendin zag. Het meisje met wie ik lief en leed deelde, met wie ik heb gelachen en gehuild. Geruzied. Geknuffeld. Gedanst. Gefeest. Gezwierd. Geleefd.
Het meisje dat mij voor mijn zeventiende verjaardag een zilveren ring cadeau gaf die ik draag op het moment dat ik dit typ.
De vrouw die ik uit het oog ben verloren. De vrouw met wie er geen verloren tijd meer in valt te halen, omdat ze vorige week maandag een eind aan haar leven heeft gemaakt.

Wat ben ik vreselijk verdrietig.

En wat frustreert het mij dat ik zo verdrietig ben. Ik vind het zo misplaatst. Ja, ik hield van haar, heel veel, maar ik had gewild dat ik die energie, de kracht van mijn pijn nu, in haar had gestoken bij leven. Ik beeld me niet in dat dat iets aan haar keuze veranderd zou hebben, maar het zou wel uit hebben gemaakt.

De vrouw die na vandaag niet meer is dan stof en herinneringen, was enorm geliefd bij heel veel mensen. Ze leefde intens en er werd intens van haar gehouden. Ik ken niemand, buiten mezelf misschien, die zo van het leven weet te genieten als zij kon. En toch was dat niet genoeg. Was het verdriet groter. De pijn sterker. Het gebrek aan eigenliefde uiteindelijk meer relevant.

En een van de dingen die me dwars zitten, is dat ik die kant van haar kende. Ik heb me niet alleen laten verblinden door het stralende licht dat zij wierp, maar ik had ook de schaduwen gezien. Ik heb haar er naar gevraagd, niet voldoende vind ik nu, maar ik wist er van. Ik vraag me af hoeveel anderen, hoeveel van de mensen die zij nu om zich heen had, zich bewust waren van die schaduwen. En of dat uit zou hebben gemaakt.

Ik geloof dat iemand die zelfmoord pleegt het al lange tijd moeilijk heeft, met dingen worstelt die erg zwaar op hem of haar drukken, maar dat betekent niet dat dat ook altijd goed te zien is. Als ik kijk naar die vriendin, als ik kijk naar mezelf, (ik heb ook heel suïcidale periodes gehad en momenten dat het daadwerkelijk onomkeerbaar mis had kunnen gaan), dan weet ik dat er ondanks die zwaarte eigenlijk ook altijd wel momenten van meer lichtheid en van toch nog kunnen genieten zijn. Mensen zijn zo veerkrachtig. En dat is fijn, mooi, goed, belangrijk, maar ook gevaarlijk. Het is lastig voor mensen om je heen om te bevatten hoe slecht het met je gaat als ze je dezelfde dag nog om iets hebben zien lachen. En toch is dat wat er nodig is. Net zoals we in staat moeten zijn om voorbij (onze) pijn te kijken om de weg naar heling in te kunnen slaan, om ons weer meer levend te voelen en meer levensgeluk te kunnen ervaren (zelfs als er heel erge dingen zijn gebeurd), moeten we in staat zijn om voorbij het levendige en lichte van de anderen om ons heen te kijken om ook hun donker te kunnen waarnemen. Als we dit niet willen of kunnen zien, lopen we het risico dat de mensen van wie wij houden, ondanks onze liefde en onze aanwezigheid in hun leven, eenzaam verdwalen in het donker en dat we hen voorgoed kwijtraken.

De realiteit

De laatste tijd krijgt seksueel geweld veel media aandacht. Er zijn een aantal goede artikelen over geschreven. Er zijn waren tv programma’s zoals NPO’sVerstijfd van Angst’ van afgelopen donderdag en ‘Ik durf het bijna niet te vragen’ van gisteren. (Het is allemaal terug te lezen en zien, klik op de linkjes). Ik vind het fijn. Fijn dat er zoveel broodnodige aandacht is voor het onderwerp. Fijn dat ik als ik professionals een lezing geef over de realiteit van geweld niet eerst hoef uit te leggen dat misbruik vaker voorkomt dan men denkt of dat de daders vooral bekenden zijn van het slachtoffer. Dat ze deze dingen weten. Dat een aantal van hen zich zelfs al realiseert dat slachtoffers van seksueel misbruik in de jeugd een grote kans lopen op nieuwe ervaringen van seksueel grensoverschrijdend gedrag en/of andere vormen van intermenselijk geweld.

Er gebeuren echt dingen.

Het is nog niet genoeg, zeker niet. Maar toch, ik ben er blij mee.

Voor vandaag bedacht ik dus maar om ook aan wat realiteit te doen en een gedicht te uploaden wat ik over mijn eigen bevriezingsreactie heb geschreven; Een reactie die zo’n 60 a 70% van de slachtoffers van een verkrachting heeft. Een normále reactie dus op een abnormale situatie. Liever verkracht dan dood.

Hier is het

Ik tel, ik zwijg

Een
Twee
Drie
Vier
Vijf
Hoelang nog?
Hoe vaak nog?
Zes
Ik kijk naar
iets
Anders
dan
Dit niet
Alsjeblieft

Laten we hier vooral niet over zwijgen, alsjeblieft.

“Maar het is zo’n aardige man”

blogzzEen van de grootste misverstanden als het om seksueel geweld gaat, is misschien wel die waarbij men hardnekkig gelooft dat het onbekenden betreft (dit geldt zowel slachtoffers als daders, maar ik bedoel nu daders). ‘Het is de man die jou ’s avonds als je uit bent geweest van de fiets trekt, de man met de onverzorgde haren die regelmatig in het park bij de school wordt gesignaleerd’…

Meestal komt hier nog bij dat mensen denken dat het altijd iemand is aan wie je kunt zien dat hij niet spoort (en waar je je dus redelijkerwijs tegen zou kunnen beschermen als je verstandig bent. -Deze manier van denken is een groot probleem voor slachtoffers omdat het een valse verantwoordelijkheid op hun schouders laadt-)

Maar de cijfers liegen er niet om. De kans dat je door een onbekende wordt misbruikt is vele malen kleiner dan dat het iemand is uit jouw eigen kring.
En dan heb ik het ook niet over je zonderlinge contactgestoorde buurman, ik heb het over iemand die je aardig vindt, iemand die je vertrouwt, iemand met wie je een band hebt. Neem de tijd om hier bij stil te staan.
Het is iemand die je aardig vindt.
aardig.
Misschien is het zelfs wel iemand om wie je geeft, iemand waar je van houdt.
Het is iemand die toegang tot jou heeft en je al heeft ontwapend.
Macht

Seksueel geweld gaat niet (in de eerste plaats) om seks, dat is hooguit op een verknipte manier een bijkomend voordeel. Het gaat om controle, om dominantie, om macht. Het is eerst en vooral (en eigenlijk alleen maar) geweld. Er zit geen samen in dit plaatje. Geen toestemming. Geen gelijkwaardigheid. Geen keuzemogelijkheden voor het slachtoffer (ook niet als een dader je het gevoel geeft dat je wat te kiezen hebt. Dat is vals, deel van het spel. Je hebt niets te kiezen). Het wordt jou aangedaan.

Seksueel geweld is nooit de schuld van het slachtoffer. Dit is heel belangrijk.
Er is niets wat iemand kan doen om te verdienen dat een ander zijn lichamelijke integriteit schendt. Er is niets wat het verantwoordt dat iemand jou op deze manier geweld aandoet. Niet wat je draagt. Niet hoe je je gedraagt. Niet wie je bent. Niets.
Dit lijkt me een heel duidelijk gegeven en toch hoor ik keer op keer dat daar verwarring over is. Lees dit nog maar eens goed: Seksueel geweld is nooit de schuld van het slachtoffer. Seksueel geweld is de keuze, verantwoordelijkheid en schuld van de dader en van hem of haar alleen.

En nu we dan toch van misverstand naar misverstand hobbelen:

Is het wel seksueel geweld?

Net als dat mensen (onterecht) het beeld koesteren dat seksueel geweld vooral anderen overkomt die ergens ver weg door een onbekende enge man in een donker bos worden verkracht, hebben ze de illusie dat seksueel geweld altijd gepaard gaat met ernstig fysiek geweld of doodsbedreigingen. De dader in het door mij geschetste gefantaseerde plaatje heeft bijvoorbeeld een mes, die hij tegen de keel van het slachtoffer houdt, terwijl hij net zolang op haar in slaat tot hij zijn gang kan gaan.
Ik hoef vast niet te zeggen dat ook dit niet klopt.
Maar goed, omdat het belangrijk is: Dit klopt niet.

Seksueel geweld ís al geweld. Het is het schenden van iemands lichamelijke integriteit. Het is, bijvoorbeeld, het onvrijwillig binnendringen van een lichaam, het is het doof en blind zijn voor de behoeften en gevoelens van de ander. Dat is het geweld. En dat is heel heel erg.
(Natuurlijk zijn er daders die hun slachtoffers ook fysiek geweld aandoen, daders die met wapens zwaaien, maar ze zijn in de minderheid en daarom wil ik in deze post vooral stilstaan bij de anderen).

Ik lees wel eens dat mensen zich afvragen of iets wel echt seksueel geweld is als er niet expliciet gedreigd is met dingen, als er niet geslagen is, of gevochten.
Ja mensen, speciaal voor jullie nog eens: Seks met iemand hebben tegen zijn/haar wens of toestemming is seksueel geweld.

Waarom zou je iemand slaan en daarmee extra bewijzen creëren tegen jezelf (letsel), als je iemand ook op een andere manier klem kunt zetten?
Waarom zou je niet proberen het slachtoffer te verwarren over wat er nu eigenlijk gebeurd is, als dat betekent dat je er mee weg kunt komen en dat je het een volgende keer weer zou kunnen doen?

Net zoals jij graag goed wilt zijn in je favoriete hobby, je lievelingsvak op school of op sociaal gebied, wil een dader ook graag goed zijn in zijn hobby… Hij wil er mee door kunnen gaan. Niemand wil problemen, niemand wil de dingen verliezen die wat voor hem betekenen. Een dader ook niet. Het geweld. De controle. De dominantie. Het ermee wegkomen. Zijn vrijheid. Die dingen betekenen wat voor zo iemand. Hij zal zijn uiterste best doen om succesvol te zijn.

De beste aanval is de verrassingsaanval

Stel, je bent alleen thuis met je dochtertje van 4 die boven ligt te slapen, in je vrijstaande huis. Je zit in je woonkamer. Het is avond, het is donker en het is laat. Je wilt zo naar bed gaan en verwacht geen bezoek. Dan gaat de bel. Je hebt geen spionnetje of ketting op de deur, maar je kijkt boven uit het raam en ziet dat het een man is in donkere kleding. Hij heeft iets in zijn hand, maar je kunt niet precies zien wat het is.
Doe je de deur open?
Als je verstandig bent is je antwoord nu nee.

Maar wat nu als je in datzelfde huis bent, met je slapende dochter en die man is al in huis? Wat nu als het de charmante vriend is die je al twee jaar kent, omdat hij toentertijd een relatie met je beste vriendin had en jullie zo goed klikten dat je nadat het tussen hen uitging met hem om bent blijven gaan. Een man met wie je vreselijk kunt lachen. Met wie je al twee wijntjes gedronken hebt, kletsend over van alles en nog wat.
Iemand die weet dat je alleen in huis bent met je dochter, dat je buren niet op gehoorafstand wonen, die je telefoon aan de oplader heeft zien liggen in een hoekje van de kamer toen hij binnenkwam en die je goed genoeg kent om te weten dat je niet zo goed tegen wijn kunt.

Wat nu als hij je opeens begint te zoenen? Niet stopt als je hem eerst nog lachend afweert? Als zijn handen onder je kleren verdwijnen? Hij je tegenhoudt als je op wilt staan van de bank? Je niet durft te schreeuwen omdat je kindje boven is?

Ik ga niet schrijven hoe dit verder gaat. Het is maar een voorbeeld, geen uitzonderlijke.
Deze dingen gebeuren.

Waar het om gaat is dat die ‘vriend’ al lang wist wat hij ging doen. Hij ging naar je toe met het idee dat het vanavond wel eens zou kunnen lukken. Hij ging überhaupt met je om, omdat je, zoals hij je wel eens verteld heeft ‘schattig kwetsbaar’ bent (waar jij toen om moest blozen). Hij schonk je dat tweede glas wijn in, omdat hij al wist dat je het zou nemen nu je toch gewoon thuis was en als vrienden onder elkaar.
Hij plande zijn acties, want als je dingen goed plant is de kans op succes groter.
Maar jij? Voor jou was dit een verrassing. Een donderslag bij heldere hemel. Jij worstelt nog met je verwarring en het verraad als hij je al heeft ontkleed.
Hij hoeft je niet te slaan. Je bent verbijsterd. En nu hij niet blijkt te zijn wie je dacht dat hij is, wie zegt dan dat je dochtertje niet in gevaar is? Je realiseert je dat er niemand is die je kan helpen. Je telefoon ligt buiten bereik. Hij stopt niet als je nee zegt. Je geeft het op besluit mee te werken, zodat dit zo snel mogelijk voorbij is en jullie veilig zijn. Maar het duurt nog lang voor je je weer veilig zult voelen.

Nu heb ik toch verteld hoe zulk soort dingen af kunnen lopen, maar nogmaals het gaat niet om de details. Waar het om gaat is dat hij dicht bij jou was. Dichtbij genoeg om je zoiets aan te kunnen doen. Dichtbij genoeg om geen extra geweld nodig te hebben.

Het nut van nabijheid

Om iemand geweld aan te kunnen doen heeft een dader in de eerste plaats toegang nodig tot een slachtoffer (een dader moet dichtbij genoeg zijn om zijn slachtoffer geweld aan te kunnen doen). Vervolgens heeft hij (overal waar in dit blog hij staat kan ook zij staan) een plaats nodig waar het misdrijf plaatsvindt, dit is bij voorkeur een plaats waar het slachtoffer is afgezonderd van anderen en van hulpbronnen (ook hierbij is nabijheid nuttig, want een slachtoffer laat zich makkelijker afzonderen door iemand die hij of zij vertrouwt/niet gevaarlijk acht). Idealiter laat een dader zo min mogelijk bewijzen achter van zijn misdrijf. Dit betekent ook het actief stappen ondernemen om een slachtoffer, het gerecht eventueel (en de samenleving desnoods) te weerhouden het geheel als een misdrijf te zien. Dit is geen stappenplan voor daders dus ik ga niet precies uitleggen hoe dit allemaal werkt.
Ik wil alleen nog eens aanhalen dat nabijheid ook bij deze laatste stap een rol speelt.

Het bovenstaande klinkt misschien wat abstract en ingewikkeld, maar het belangrijkste uitgangspunt is dat het het makkelijkste is om iemand te krijgen waar je hem wilt hebben (in letterlijke en figuurlijke zin) door iemand ertoe aan te zetten zelf te bewegen naar waar waar je hem wilt hebben. Dit krijg je bijvoorbeeld voor elkaar als iemand overrompeld is, maar makkelijker nog, wanneer iemand je aardig vindt.
Charmante mensen zijn gevaarlijk

Dat iemand aardig overkomt, betekent niet dat iemand ook (goed)aardig is. Sterker nog. Mensen halen charmant en (goed)aardig(heid) vaak door elkaar.
Het belangrijkste verschil is dat wanneer iemand (goed)aardig is, hij dat gewoon is, ongeacht de mensen om hem heen. (goed)Aardigheid is een constante. Dat is iemand als het ware ook in het donker.
Charme daarentegen is een werkwoord. Charme is Frans voor betoveren en dat is eigenlijk precies wat het betekent. Het is een gericht instrument. Iemand die charmant is, doet dat actief en omdat hij iets van je wil. Dat kan iets heel onschuldigs zijn, zoals jouw aandacht of iets kwalijkers zoals een gebrek aan oplettendheid van jouw kant of iets sinisters wanneer hij er op uit is om jou van je vrienden te isoleren. Overigens ook in het eerste geval moet je je afvragen waarom iemand denkt dat gewoon aardig zijn niet voldoende is om je aandacht te trekken en hoe echt hetgeen is wat hij je hier laat zien.

Als iemand alleen aardig doet tegen jou, zelfs al is dat werkelijk ontzettend aardig, maar bijvoorbeeld wel de serveerster respectloos behandelt in het restaurant waar jullie samen eten of steeds koppig naar de borsten van de caissière in de supermarkt staart tijdens de dagelijkse boodschappen of zijn moeder regelmatig afsnauwt, is dat een belangrijk signaal. Vraag jezelf af of dit figuur wel werkelijk aardig is. Nee, beter nog, maak je uit de voeten. De wereld haten op die ene hele speciale persoon na (die jij toevallig bent) klinkt te mooi om waar te zijn en is dat dus ook. Dit is een groot alarmsignaal.

Een nog belangrijker signaal, maar dat is al in een meer vergevorderd stadium, is als iemand ook tegen jou inconsequent is in zijn gedrag. Het ene moment is iemand heel charmant, voorkomend en geeft jou een speciaal gevoel of speciale aandacht, het volgende moment is hij onverschillig of zelfs kortaf, boos. Dergelijk gedrag is dan geen gevolg van acties van jou, maar lijkt uit het niets te komen.
Groot alarmsignaal, wegwezen.
Erger kan trouwens ook nog, dergelijk gedrag van hem komt niet door iets van jou, maar hij zegt van wel.
Weg, weg, weg!

Vraag je af wat er achter zijn gedrag zit

Mensen hebben een soort van natuurlijke weerstand om te twijfelen aan iemands motieven als die persoon aardig tegen ons doet. We zijn sociaal ingesteld. Als iemand van plan is om dichtbij jou te komen om je wat aan te doen, zal hij die sociale voorprogrammering ook tegen jou gebruiken. Wees jezelf daar van bewust. Je doet niemand tekort door je af te vragen wat iemands motieven zijn. Overigens zal iemand die om je geeft, iemand die jou als persoon serieus neemt, er alles aan gelegen zijn dat het goed met je gaat. Hij zal je oplettendheid alleen maar toejuichen. Wees dus kritisch. Vraag je dingen af. Kijk naar gedrag en kijk vooral naar hoe consequent dat is. Zoek patronen, kijk naar de context. Trek conclusies.

Charme afgewisseld met onverschilligheid of boosheid (direct tegen jou of tegen anderen), gecombineerd met graag alleen met je willen zijn, helemaal als dat betekent dat je op dat moment weg moet van een plaats waar je samen met anderen (of je die nu kent of niet) bent, is foute boel. Wees voorzichtig.

Voorbeelden van charme

Iemand lacht veel en vaak.
Dit kan natuurlijk ook een aantrekkelijke eigenschap zijn, maar context is hier belangrijk. Lacht iemand vooral veel en vaak naar jou? Lacht iemand ook als de omstandigheden er niet naar zijn? Lachen wordt gebruikt om dingen te maskeren. Dat kunnen andere emoties zijn (die op dat moment niet getoond of gevoeld mogen worden), maar ook andere dingen.

Iemand vertelt teveel details.
Dit is een belangrijke. Iemand die de waarheid vertelt zal niet de behoefte voelen om alles nader toe te lichten. Iets is feitelijk zo, daarna gaat een gesprek verder.
Iemand die veel details vertelt, doet dat om open over te komen, een gevoel van vertrouwelijkheid te creëren. Daarnaast is het een manier om jou te verstrikken in en binden aan een interactie of om jou te laten vergeten dat je voorzichtig wilde zijn.
Teveel details ontwapenen jou. Terwijl jij je best doet om te luisteren, heeft iemand jou al met zijn arm om je schouder weggeleid bij je vrienden.

En wat denk je van deze situatie:

De vrouw uit het bovenstaande voorbeeld, die in het vrijstaande huis, dacht dat ze gezellig zat te praten met haar honderduit kletsende en grappige vriend. Tijdens het gesprek had hij al een paar keer zijn hand langs haar bovenbeen gestreken. Hij leek zich daar niet van bewust, want hij bleef geanimeerd vertellen. Hoewel de vrouw zich er in eerste instantie ongemakkelijk bij voelde, wuifde ze dat meteen weer weg, omdat hij er zelf niets van leek te merken en het onbeleefd was om niet te luisteren. Haar alarmbellen gingen verloren in de ruis die hij bewust creëerde.

Iemand drukt je in een bepaalde rol
Dit gebeurt eigenlijk op twee manieren: Iemand drukt je in een, voor jou onbedreigende, rol en plaatst zichzelf daar ook in alsof jullie als het ware in hetzelfde team zitten. “Wij schrijvers…” (een man tegen het meisje waar hij al een aantal keer een praatje mee heeft gemaakt in de plaatselijke bibliotheek waar ze iedere woensdag met haar vriendin naartoe gaat die er huiswerk maakt terwijl zij er gedichten schrijft). Het is altijd een rol of een overeenkomst of een team wat je op een bepaalde manier van anderen afzondert, maar aan hem bindt. Dit kan heel onschuldig zijn, want mensen vestigen sowieso graag de aandacht op hun overeenkomsten, maar het is iets om in combinatie met andere signalen wel alert op te zijn.
De tweede manier is die waar een (toekomstig) dader zijn (toekomstig) slachtoffer in een bepaalde rol drukt waarmee ze niet blij is of die ze niet kloppend vindt. Het gaat altijd om een kleine belediging en iets wat makkelijk, maar vooral verleidelijk is om te weerleggen.
“Jij ziet er helemaal niet uit als zo’n bolleboos” (man tegen vrouw die studeert in de trein). Als ze hem nu gaat bewijzen dat ze wel intelligent is, laat ze zien dat het belangrijk voor haar is wat anderen, m.n. hij op dat moment (ondanks dat hij haar helemaal niet kent), van haar denken. Ze laat zien dat ze te manipuleren is.

Iemand maakt je afhankelijk van hem
Dit kan op meerdere manieren. Iemand helpt je met iets (en verwacht later iets terug), iemand heeft de hele avond je drankjes betaald (en verwacht daar aan het einde van de avond een tegenprestatie voor) Iemand biedt aan je met zijn auto naar huis te brengen, zodat je niet in de regen hoeft te fietsen (en wil eenmaal thuis mee naar binnen). Iemand geeft je drank of drugs, zomaar, maar verwacht dan wel een ‘beetje gezelligheid’. Of iemand geeft je drank of drugs zodat hij er getuige van is dat jij iets doet wat niet ok of geaccepteerd is (bv door je ouders of door vrienden of de wet) en hij die kennis later tegen je kan gebruiken.
De overeenkomst tussen al deze dingen is dat iemand eerst iets voor je doet, ogenschijnlijk zonder een tegenprestatie te verwachten, maar die dan later toch komt opeisen. Later kan een paar uur later zijn, maar ook een paar jaar. En jij zult sneller geneigd zijn hem zijn zin te geven, want tja, ‘natuurlijk heeft hij ook al die dingen voor mij gedaan.’. Waak hiervoor. Maak jezelf niet te afhankelijk van anderen. Er is niets mis met je eigen vervoer. Met het betalen van je eigen drankjes en zaken. Het niet (teveel) gebruiken van geestverruimende middelen. Met het weigeren van hulp als je dingen prima zelf kunt of als je er geen goed gevoel bij hebt.

En als je eenmaal in deze situatie zit, als je in de schuld staat, denk dan hier aan: Er is niets wat iemand voor jou gedaan kan hebben, want hem het recht geeft op jou, je lijf en je integriteit. Stem niet in. En wees een volgende keer voorzichtiger.

Er is trouwens nog een soort van tussenstap. Iemand doet van alles voor je, wil daar niets voor terug… Lijkt het. Want hij stelt veel vragen aan jou. Bijvoorbeeld of je ergens vaker komt. Of of je ouders wel vaker tot zo laat aan het werk zijn. Waarom je een beetje trekt met je linkerbeen. Onderschat dit niet. Je bent misschien geneigd om uit beleefdheid deze vragen te beantwoorden of je ziet er geen kwaad in, maar het is goed mogelijk dat je iemand nuttige informatie geeft om jou later te isoleren of overmeesteren.
Iemand vindt jou heel speciaal
Wees voorzichtig met mensen die jou speciaal vinden, vooral als je ze nog niet zo lang kent. Het kan dat iemand die jou oprecht leuk vindt jou de meest speciale persoon ter wereld vindt, maar dat betekent niet dat hij je vriendinnen maar moet negeren, ze moet bekritiseren. Iemand die jou speciaal vindt en de rest van de wereld gewoon normaal en respectvol behandeld, lijkt me als er geen andere signalen zijn, vooral schattig. Het andere is een manier om jou te manipuleren en een isolatietechniek.
Iemand die jou speciaal vindt, vindt je speciaal om jou, wat jij bent en wat je doet, hoe je eruit ziet, hoe je lacht etc…. Iemand die wil dat je je speciaal voelt, die jou steeds weer vertelt hoe speciaal jij bent in vergelijking met anderen, wil iets van je. Pas op.
Iemand vindt je zo speciaal dat jullie je beter af kunnen zonderen
Het ligt aan de omstandigheden, aan de situatie. Het ligt aan de context. Maar over het algemeen geldt dat als iemand vooral graag alleen met jou alleen wil zijn en je actief probeert los te weken van anderen, dat iemand is om niet zomaar meteen zijn zin te geven.
Er zijn meer voorbeelden te noemen, maar zoals ik al zei wil ik geen stappenplan schrijven. De bovenstaande dingen zijn veelvoorkomend. Het zijn dingen om op te letten als je uitgaat, als je nieuwe mensen leert kennen, maar ook een lat om die ene vriend langs te leggen die een beetje te mooi is om waar te zijn of die je als je eerlijk bent soms best een ongemakkelijk gevoel geeft.

Luister naar jezelf. Wuif de werkelijkheid niet weg. Luister naar je alarmsysteem. En als dat zich stilhoudt, hou je verstand er bij. Verwar charme niet met goedheid. Het is altijd oké om kritisch te zijn. Het gaat om jouw veiligheid en jouw vrijheid. Jouw integriteit en je gevoel van eigenwaarde. Dat is nogal een inzet!

Laat je niet zomaar betoveren.

 


Denk je na het lezen dat je het slachtoffer bent geweest van seksueel geweld?
Bel dan naar het Centrum Seksueel Geweld op 0800 0188 voor hulp (ook medisch) en advies.



Meer over je alarmsysteem in het ‘drieluik over angst’:
1) https://samenhelen.wordpress.com/2015/12/29/is-je-alarmsysteem-wel-goed-afgesteld/
2) https://samenhelen.wordpress.com/2015/12/30/is-je-alarmsysteem-wel-goed-afgesteld-ii/
3) https://samenhelen.wordpress.com/2015/12/31/is-je-alarmsysteem-wel-goed-afgesteld-iii/

Een politiek gedichtje

Kavanaugh

Wat moet ik mijn dochter zeggen
Over de wereld waarin wij leven
Over de daders die mogen rechtspreken
en de slachtoffers die beter zwijgen?

Wat moet ik mijn dochter zeggen
als ze vraagt of deze wereld veilig is
Of de waarheid belangrijk is
en of mensen rechtschapen zijn?

Wat moet ik mijn dochter zeggen
als zij me morgen deze dingen vraagt
die ik ooit allemaal leek te weten,
maar vandaag toch niet zo bleken te zijn?

Triggerwaarschuwingen

Op Facebook zie ik het steeds vaker voorbij komen; het woord ‘trigger’. Met name in de trauma-gerelateerde groepen, verschijnt het om de haverklap boven een bericht. Triggers kunnen heel divers zijn, want het verschilt per persoon en soort trauma waardoor iemand geraakt wordt. Het gevolg is dat er op sommige plekken onderhand boven ieder bericht het woord ‘trigger’ staat. Naast berichten met bijvoorbeeld een inhoudelijke beschrijving van bepaalde misbruikervaringen, staat zo’n melding bijvoorbeeld ook boven berichten waarin iemand schrijft eenzaam te zijn, of boven berichten waarin iemand zegt vandaag geen goede dag te hebben gehad.
Dit overvloedige gebruik van triggermeldingen vind ik niet goed. Hieronder zal ik dat proberen uit te leggen.

Ik schrijf vaak dat therapie bij trauma helpt. Dan heb ik het met name over therapieën die bewezen effectief zijn, zoals EMDR en vormen van Exposure-therapie. Naast deze dingen denk ik dat het belangrijk is om iets lichaamsgerichts te doen. Dat kan van alles zijn: Dansen, drama, haptotherapie, een vechtsport, psychomotore therapie, yoga… Waar het om gaat is dat de verbindingen tussen hoofd, hart en lijf hersteld worden en dat het lijf ook de kans krijgt bepaalde ervaringen en indrukken los te laten en nieuwe, tegengestelde ervaringen op te doen.
Een derde pijler is lotgenotencontact. Mensen zijn sociale wezens. Ze hebben de behoefte zich te begeven in groepen van, bij voorkeur, gelijkgestemden. Ook mensen met een trauma zijn daar geen uitzondering op. En dat is heel begrijpelijk. Dergelijke ervaringen werken vervreemdend. Bovendien voelen dingen vaak dragelijker als je ze kunt delen. Waar kan zoiets beter dan op een plek waar mensen begrijpen wat je hebt meegemaakt?
Lotgenotencontact kan heel positief zijn. Het kan een steun in de rug zijn op weg naar herstel, een fijne veilige plek, een oase van rust. De keerzijde is echter dat het groepsmechanisme ook andersom werkt. Als 1 persoon in de groep te hard vooruit gaat, zou de groep zich daar tegen kunnen verzetten, met als gevolg dat dat individu zich, omdat de groep veel betekenis heeft uiteindelijk (maar weer) schikt naar de meerderheid.
Zulke dingen gebeuren in het klein of groot in alle groepen, maar in een groep waar de gemeenschappelijkheid draait om de meest erge levenservaring(e)n, is dit iets om extra waakzaam voor te zijn.

De ontwikkeling van het overmatige gebruik van triggerwaarschuwingen vind ik een voorbeeld van dat slechte groepsmechanisme. Het is als een knoop die je los probeert te maken, maar eigenlijk steeds vaster trekt: Iemand komt in een groep om zijn ervaringen te delen, maar krijgt de boodschap dat hij anderen niet teveel mag raken. “In deze groep plaatsen wij een content- waarschuwing als het om moeilijke dingen gaat” Omdat hij zelf weet hoe het is om erg overspoeld te raken, houdt hij daar uiteraard rekening mee en deelt zijn ervaring pas na het plaatsen van een triggermelding. Na een tijdje in dit stramien leert hij dat de dingen die hij voelt voor een enkeling in de groep ook heftig kunnen zijn en ook daar komt in het vervolg een waarschuwing boven. Als anderen dat bericht dan ondanks de waarschuwing lezen en vervolgens reageren dat het wel echt heftig is, zal dat bevestigend werken. Niet alleen in de zin van “toch maar goed dat ik die triggerwaarschuwing geplaatst heb”, maar ook als een “Goh poeh, wat is het toch ook heftig wat ik hier neergeschreven heb” (Wat zijn mijn ervaringen toch heftig. Wat is het toch heftig wat ik voel. Wat is het leven toch heftig)
Uiteindelijk zal hij, in een dergelijk klimaat, voor de zekerheid zelfs zijn smalltalk onder een triggerwaarschuwing plaatsen. Je weet immers maar nooit wie je raakt, toch?

Het is heel aardig en ook belangrijk om rekening met een ander te houden; Het is mooi dat je anderen geen pijn wilt doen. Maar in een groep zijn, waar je niets kunt delen zonder dat je het van tevoren moet classificeren als te gevoelig, is schadelijk.
Mensen delen dingen juist, zodat ze iets van de spanning die bij hun ervaringen hoort los kunnen laten. Dingen delen en onderwijl in de eerste plaats opnieuw en opnieuw en opnieuw bezig zijn met hoe triggerend het eigenlijk is, maakt van het delen weinig anders dan een herbeleving.

Laten we daarom stoppen met het onnodige gebruik van triggerwaarschuwingen en het risico nemen om geraakt te worden; het risico nemen om een ander te raken, het risico nemen om ons (weer) menselijk te voelen.

Laten we het risico nemen dat het op een dag misschien minder pijn zal doen.
(En dat dat oke is.)