Jezelf terugvinden

Nog niet eens zo heel lang geleden zou ik nooit hebben kunnen denken dat ik bij stress mijn toevlucht zou zoeken in iets lichamelijks; Laat staan dat ik daar ontspanning zou vinden, maar dat was voordat ik Aikido had ontdekt.

Ongeveer een jaar geleden deed ik een oefening bij zelfverdediging waarbij ik tegen mijn trainer aan moest leunen en daar alles in mocht leggen wat ik had. Ik vond dat heel moeilijk; Er was zoveel. Ik wilde niet loslaten en ik wilde het ook niet aan de ander geven. Het zou teveel zijn.

Ik merkte dat de oefening me raakte. Het voelde alsof ik moest huilen, maar natuurlijk deed ik dat niet, want dat wilde ik ook niet geven. Ik wilde zo graag loslaten, maar nog liever wilde ik controle houden.

Het voelt voor mij tegennatuurlijk om te delen wat ik nog niet uitgewerkt of opgelost heb. Ik wil dat wat van mij is eigenlijk niet aan een ander geven. Anderen mogen best dingen van me zien, ook wel moeilijke dingen, maar wel die dingen waar ik al een strategie voor gekozen heb.

De laatste tijd probeerde ik het toch te doen; ander gedrag te kiezen: Nu eens te laten zien dat ik het nog niet had opgelost; Dat ik het soms ook even niet weet; Dat ik dan vooral veel voel; Dat ik wat nodig heb.

Helaas voor mij bleek dat, zoals het voelde bij die oefening,  inderdaad teveel te zijn: Iedereen die ik voldoende vertrouwde om me zo kwetsbaar te tonen, iedereen die me keer op keer had geprobeerd te overtuigen het echt aan te kunnen, ging weg.

Ik bleef achter. In stukjes. Met geen idee hoe ik mezelf weer aan elkaar moest lijmen en een “Zie je wel”-gevoel.

Ik trok me terug. De wereld draaide door.  Ik deed wat ik moest doen. Het werd ochtend. Het werd avond. Het werd nacht. En het werd weer ochtend. Ik at, dronk en sliep, hoewel niet altijd evenveel. Ik leefde.  Ik werkte. Ik ging ook naar Aikido, want dat was nou eenmaal wat ik deed.

Mijn hoofd wist het allemaal niet; Ik had dit keer geen strategie en er was geen oplossing. Ik voelde me gekwetst en alleen. Maar ik ben niet alleen een hoofd; Kennelijk wist mijn lijf het wel. Bij Aikido vond ik rust. Daar pasten alle stukjes nog steeds in elkaar en kon ik focussen en ontspannen.

Wat ik vorig jaar niet echt durfde te proberen bij zelfverdediging en wat me niet lukte om te proberen in mijn leven, blijkt wel te lukken in de harmonie van Aikido:
In Aikido werk je met de energie van de ander. Wat jij geeft aan de ander, gebruikt hij om de richting van de beweging te bepalen, de beweging te maken en de vaart erin te houden. De energie van de aanvaller gaat uiteindelijk mee naar de grond om daarin te verdwijnen. Voor mij is dit evenwicht: Ik richt mijn energie (of het nou neutraal, blij, bang, boos, bedroefd of onbekend is) naar voren . Ik hoef er niets mee, alleen maar te richten. De ander pakt het niet aan, maar beweegt mee en stuurt het met mij de grond in. Geen wonder dat ik me honderd kilo lichter voel na een training.

Afgelopen dinsdag was de laatste les van mijn hoofdsensei voor de vakantie. Hij heeft op zulke momenten de gewoonte om de les een wat speelser karakter te geven, dus deden we de ons bekende technieken allemaal net even iets anders (waardoor zelfs onze zwartebanders in de war raakten), legde hij een enorme mat neer waar we ons op zoveel mogelijk manieren zo lomp mogelijk op mochten laten vallen en leerde hij ons een heupworp (wat eigenlijk meer iets is van judo als van Aikido). Tijdens het oefenen van die heupworp, waar ik sowieso al niet verbijsterend goed in was, maakte mijn trainingspartner me zo ontzettend aan het lachen dat ik met haar op mijn rug door mijn benen zakte. Behalve dat dat natuurlijk heel grappig was, was het ook ok. Gewoon ok. En vooral dát is goed voor mij om te voelen.
Ik heb er nu nog steeds spierpijn van, maar het was een hele fijne les.

Lichamelijkheid is niet vanzelfsprekend voor mij. Het was daar waar alles ooit voor mij troebel en onveilig werd; Waar ik mezelf kwijtraakte. Gek genoeg is het ook waar ik mezelf nu terugvind.

Het mag allemaal best moeilijk zijn.
Vergeet alleen niet open te blijven staan voor de momenten en de plaatsen waar het wel makkelijk is, zelfs als dat daar is waar je het het minst verwacht.