veerkracht

Nachtelijke gedachten

~ Mariska ~ 3 reacties
jskss
Fotorechten S. Lentjes JSK


“ Every sturdy tree that towers over human beings owes its existence to a deeply rooted core”
-Morihei Ueshiba

Een paar maanden geleden las ik “The Art of Peace” van Ueshiba. Hij is de grondlegger van Aikido, wat voor hem meer een levensbeschouwing dan een gevechtskunst was.
Het boekje was best veel blabla, maar, zonder me zelf al te veel op dat pad van ‘blabla’ te willen begeven, kwam ik toen ik wat aandachtiger las toch bepaalde ‘diepere’ principes tegen waar ik wat mee kon.

Veel van deze principes zijn de bouwstenen van wat ik aantrekkelijk vind in Aikido, en breder genomen, van wat ik belangrijk vind in het leven:

Aikido gaat om meebewegen met wat er op je pad komt.
Om rollen als je valt. Om opstaan als je op de grond terecht gekomen bent. Om steeds opnieuw de beste balans vinden.

Ueshiba schrijft ergens in zijn boek dat het primaire doel van Aikido zelfoverwinning is.
Is dat niet waar het überhaupt om gaat in het leven?

De dingen die mij het meeste hinderen, hebben te maken met dat wat was: Herinneringen die bij me zijn, waardoor ik bang ben voor dingen die zouden kunnen gebeuren.
Mogelijk dus. Maar het hoeft niet noodzakelijkerwijs zo te gaan. En zelfs als het zo gaat als waar ik bang voor was, blijkt het vaak allemaal best mee te vallen; minder erg te zijn dan verwacht.

Waarom voelen verwachtingen soms zoveel echter dan dat wat werkelijk is?
Waarom zijn mensen die het ergste al overleefd hebben, bang om te leven?

Ik denk soms wel eens dat ik zelf mijn ergste vijand ben.
Ik weet al hoe ik moet rollen als ik val. Ik weet hoe ik weer op moet staan, Ik hoef er alleen maar op te vertrouwen het te doen.

En het te doen.

Zelfoverwinning, tja…

Tegenslagen

~ Mariska ~ 15 reacties

“You may encounter many defeats, but you must not be defeated”
Maya Angelou

 

Tegenslagen horen bij het leven. Op sommige dagen is het gewoon shit. Dat mag. Dat kan. En het gaat ook weer over.

Mensen met een (jeugd)trauma vinden het vaak erg lastig om te accepteren dat emoties als boosheid, angst en verdriet ook gewoon bij het leven horen, dat dat ook niets met het trauma te maken kan hebben. Omdat ze nog jong waren ten tijde van het ontstaan van het trauma en het ook nog eens veel emoties bij ze oproept (die ze misschien niet makkelijk aan andere dingen kunnen koppelen), wordt het lastig om onderscheid te maken tussen deze traumagerelateerde emoties en de normale emoties uit het dagelijks leven. Het voelen van bepaalde emoties raakt verstrengeld met elementen van het trauma. Zo kan het bijvoorbeeld moeilijk zijn om een situatie te verdragen die een milde angst oproept, omdat het ervaren van die gevoelens, doet denken aan de doodsangst die bij het trauma hoort. Je kunt je voorstellen dat het op deze manier erg lastig wordt om dingen te ondernemen die buiten je comfortzone vallen. Ironisch genoeg zijn het juist die dingen die buiten je comfortzone vallen, die maken dat je kunt groeien en je kunt ontwikkelen; de dingen die zorgen dat je je leven kunt veranderen. Het is daarom heel belangrijk om je niet door je gevoelens te laten weerhouden om de dingen te doen die goed voor je zijn.

Ik zeg het daarom nog maar eens: Emoties zijn normaal. Emoties horen bij het leven.

Het is ok om boos te zijn.
Het is ok om bang te zijn.
Het is ok om verdrietig te zijn.
Het is zelfs ok om het even allemaal niet precies te weten.

Soms weet ik het zelf ook allemaal even niet zo goed.
Om eens heel openhartig te zijn: Vandaag is bijvoorbeeld zo’n dag.
Het is allemaal pfft.
En nou ja, dat is dan maar zo. Het mag best even shit zijn.
En misschien is het zelfs wel wat langer dan even. Ik geloof erin dat het wel weer beter wordt. Niet omdat ik het einde van de tunnel kan zien en ook niet omdat ik zoveel goede ervaringen heb waar ik uit kan putten en mezelf mee op kan peppen, maar omdat ik wil dat het beter wordt. Ik denk dat alles staat of valt met wat je wilt. Mindset.

Toen het eens echt niet goed met me ging, zei iemand tegen me: “Huil maar, breek maar. Van de stukken maak je wel weer wat je nodig hebt.”

Ik geloof dat dat het is: Tegenslagen horen bij het leven, maar verslagen worden is een keuze.