Vandaag sprak ik met een vriendin. Ze vroeg me: “Hoe kan jij, na alles wat je hebt meegemaakt, met hoe moeilijk het nog soms is, vaak zo ontzettend gelukkig lijken?”
Ik wilde al antwoorden toen ze eraan toevoegde: “Wat heb jij nou nog voor redenen om zo gelukkig te zijn?” Ik besloot eerst uitdrukkelijk met “Zeg, Hal-lo!” te reageren en daar een pijnlijke stilte op te laten volgen; Dat was stiekem best leuk.
Daarna vertelde ik haar over de redenen, de vele kleine redenen, die overal zijn, altijd. Soms heel goed verstopt, soms dansend voor je neus. Redenen die je, wat ze ook zijn, waar ze ook zijn, hoe hard je ze ook moet zoeken, altijd moet willen zien om ze te kunnen omarmen. Om gelukkig te kunnen zijn, hoef je je alleen maar over te durven geven aan de mogelijkheden van het nu. Hoe je je morgen voelt, wat morgen biedt, dat zie je dan wel weer.
Uncategorized
Zijspoortjes
Om wat meer positiviteit in de krant te krijgen heb ik een licht bewerkte versie van een van de blogs die hier eerder verschenen is, ingezonden als lezerscolumn voor Metro.
Als je dat eigenlijk wel een goed idee vindt, of als je de blog gewoon heel leuk vond (of vindt, wie weet), of als je graag elders ook wat meer van me leest of wanneer je vindt dat ik er best vriendelijk uitzie op de bijbehorende foto (ofzo), mag je je stem uitbrengen.
Dat kan via lap- of desktop of via de desktopweergave van je smartphone of tablet onder mijn lezerscolumn (die je dus hier vindt: https://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/m-susebeek/mens-maatschappij/2017/07/kijk-eens-wat-ik-kan )
De column met de meeste stemmen haalt de papieren krant.
Geen zin in papieren poespas en niet gevoelig voor mijn brutale zieltjeswinnerij? Snuffel dan gerust meer rond tussen de inmiddels meer dan 100 blogs op deze site.
“Laten we durven”
Ik hoop gauw meer eigen woorden te delen. Tot het zover is, is er dit juweeltje van Griet op de Beeck die begrijpt wat (vervullend) leven is.
Laten we durven.
Ja.
Slachtofferschap vs slachtofferrol
Ik ben van plan om hier over een tijdje zelf nog meer uitgebreid over te schrijven, omdat het raakt aan een centraal thema van deze blog: De verantwoordelijkheid (her)nemen over je eigen herstel, je eigen keuzes, je eigen leven.
Voor nu deel ik graag deze waardevolle woorden, wederom van Rory Miller:
Nog zo’n tussendoortje
Omdat het me op het moment nog niet lukt om zelf iets langs te schrijven, wil ik graag wat delen van iemand die een grote inspiratiebron voor mij is; veiligheidsexpert Rory Miller.
Hij blogt zelf hier en heeft een aantal interessante boeken geschreven over communicatie en (de psychologie van/achter) geweld.
Het onderstaande gaat over toestemming;
Jezelf toestemming geven de beste versie van jou te zijn die je kunt zijn.
Een tussendoortje
Vanwege gezondheidsproblemen en bijkomende lage belastbaarheid lukt het me niet om Samen Helen de aandacht te geven die het verdient. Ik hoop dat dit gauw verandert. Er staan nog een aantal dingen op stapel om over te schrijven.
Lieve trouwe lezers wees ondertussen welkom om tussen mijn eerdere 100 posts te snuffelen of er iets bij zit. Voor iedereen die dat al gelezen heeft, heb ik een kort verhaaltje opgezocht dat ik een tijd geleden (toen ik nog lief en schattig was) geschreven heb. Het is fictief en niet autobiografisch, maar wel enigszins passend bij het karakter van deze blog.
Het monster
Een van de redenen dat ik me graag onder het bed verstop, is omdat je niet in me gelooft. Jij niet en de meeste andere mensen ook niet. Dat doet me pijn. Ik weet best dat ik mijn gevoel van eigenwaarde niet uit bevestiging van mijn omgeving moet halen, maar echt: totale ontkenning zou ook jou niet onbewogen laten.
Onzichtbaarheid is dan misschien een gift, ongezien zijn is een vloek. Het zijn de kinderen, altijd de kinderen, die hierop een uitzondering vormen. Voor bepaalde tijd dan. Altijd komt de dag dat ze te oud zijn. De dag dat de wereld teveel vat op ze heeft gekregen: Dat ze kijken met hun hart definitief inruilen voor kijken met hun hoofd. Als zoiets gebeurt, voelt het voor mij alsof ik een beetje doodga, alsof er werkelijk een stuk van mijn bestaan wordt uitgewist.
Op zo’n moment zou ik wel willen gillen: ‘Ik kan niet leven als je stopt met in mij te geloven. Laat me niet in de steek!’ En als het kon zou ik me dan ter aarde werpen en hysterisch huilen. – Ik geloof dat ik gevoel voor drama heb- Maar het is zinloos. Ik heb gemerkt dat ze, als ze me niet meer zien, me ook niet meer kunnen horen. Alle redelijke personen, die ik probeerde te overtuigen van mijn bestaansrecht, stelden me teleur. Alle psychologen met wie ik over dit verlies hoopte te spreken, lieten me in de steek. Ook voor hun bestond ik niet. Dus trek ik me terug onder het bed en wacht.
Het is daar dat ik Sophie ontmoet, je dochter. Het begint zoals het altijd met alle kinderen begint. Ze ziet me voor wat ik werkelijk ben. Ze ziet me, hoort me en ze is ook bang voor me, maar jij bent er dan om haar gerust te stellen. ‘Papa is bij je’. En hoewel ze je gelooft, blijft de gedachte aan mij in haar hoofd rondspoken. Ze weet dat ik besta.
Naarmate ze ouder wordt, wacht ik met een dof gevoel in mijn maag, tot de de dag dat ze me zal vergeten Dat is hoe het altijd gaat.
Maar niet dit keer. Dit keer niet.
Er is iets gebeurd. Jij.
Die dag verandert alles:
Ze zal altijd in me geloven.
Die dag leerde ze dat monsters echt bestaan.
Terugblik
Lieve lezers, lieve volgers.
(Er zijn er meer dan 800 van jullie inmiddels, wow!)
Het was me het jaartje wel zeg!
Ik heb veel dingen kunnen schrijven die ik wilde schrijven, maar ook veel dingen moeten laten liggen, omdat ik ze op dat moment niet de aandacht kon geven die het verdiende. Iemand wiens blogs ik zelf graag lees, schrijft op zijn pagina “Subject to change. Life is like that”. Ik denk dat hij dat heel goed ziet.
Het was een mooi blogjaar:
Ik heb via deze weg en ook via mijn Twitter veel mooie, intelligente, inspirerende mensen mogen ontmoeten, me met hun mogen verbinden of hen beter mogen leren kennen. Jullie gaven me inkijkjes in je leven, deelden je ervaringen of expertise en moedigden me aan wanneer ik dat zelf deed. Daar ben ik dankbaar voor. Ik hoop dat jullie weten wanneer ik het over je heb, want ik vind dat je jezelf op waarde mag schatten.
In mei had ik een gastblogweek met gastblogs van 3 schrijvers die zich beroepsmatig bezighouden met seksueel geweld en trauma. Naast dat ik hen de beste vind in hun vakgebied, vind ik het ook drie integere personen voor wie ik groot respect heb. Hun blogs vulden elkaar en ook de mijne prachtig aan. Heel erg bedankt Valeer, Thérèse en Iva.
Hun blogs vind je hier:
Intro Valeer: https://samenhelen.wordpress.com/2016/05/16/introductie-gastschrijver-valeer/
Gastblog Valeer: https://samenhelen.wordpress.com/2016/05/17/je-bent-niet-te-beschadigd/
Intro Therese: https://samenhelen.wordpress.com/2016/05/18/introductie-gastschrijver-therese/
Gastblog Therese: https://samenhelen.wordpress.com/2016/05/19/praten-alleen-is-niet-genoeg/
Intro Iva: https://samenhelen.wordpress.com/2016/05/20/introductie-gastschrijver-iva/
Gastblog Iva: https://samenhelen.wordpress.com/2016/05/21/aanpak-seksueel-geweld/
2016 was ook het jaar waarin ik Aikido ontdekte en de principes ervan en de dingen die ik er leerde, een rol gingen spelen in mijn blogs. Er valt nog veel meer te ontdekken en de liefde is zeker nog niet over. Als je wilt weten hoe het begon, kan je Momentum nog eens lezen: https://samenhelen.wordpress.com/2016/05/02/momentum/
Naast Aikido hield ik me het afgelopen jaar veel bezig met zelfverdediging. Het is een heel belangrijk thema voor mij, hoewel ik maar 1 keer geschreven heb over een eigen training: https://samenhelen.wordpress.com/2016/10/25/zoek-je-grenzen-op/
Principes ervan vind je trouwens wel terug in andere blogs, bijvoorbeeld wanneer ik dingen schrijf over hoe ik in het leven sta of wanneer ik iets quote van Rory Miller.
Iemand anders die me inspireerde om een blog te schrijven over traumatische bevriezing, is Joe Navarro; een gepensioneerde FBI-agent en specialist in non-verbale communicatie. Ik schreef mijn post naar aanleiding van inzichten uit zijn boek “What every body is saying”. Heel gaaf was het toen hij zelf mijn blog vertaalde, las en reageerde dat het een “great article” was.
Als je wilt weten of het dat echt is, kun je het hier lezen: https://samenhelen.wordpress.com/2016/07/30/bevriezing/
Verder liet ik me dit jaar inspireren door Harry Potter: https://samenhelen.wordpress.com/2016/12/19/expecto-patronum/
En door mijn lezers: https://samenhelen.wordpress.com/2016/02/01/waarom-kiezen-ze-altijd-mij-post-25/ (toen ik schreef over herhaald slachtofferschap)
En toen ik schreef over aangeleerde hulpeloosheid: https://samenhelen.wordpress.com/2016/01/05/aangeleerde-hulpeloosheid-een-introductie/
Het nadeel van zo’n terugblik is dat ik het risico loop om veel belangrijke dingen te vergeten of om teveel te noemen. Vorig jaar deze tijd, schreef ik iets met meer inhoud, namelijk mijn drieluik over angst. Persoonlijk vind ik dat tot de betere posts horen die ik hier geschreven heb:
Deel I: https://samenhelen.wordpress.com/2015/12/29/is-je-alarmsysteem-wel-goed-afgesteld/
Deel II: https://samenhelen.wordpress.com/2015/12/30/is-je-alarmsysteem-wel-goed-afgesteld-ii/
Deel III: https://samenhelen.wordpress.com/2015/12/31/is-je-alarmsysteem-wel-goed-afgesteld-iii/
Het lijkt me goed om hiermee af te sluiten, het is nog steeds de moeite waard om te lezen.
Als allerlaatste wil ik Leen speciaal bedanken. Van haar kreeg ik de laptop waar ik dit nu op schrijf. Verder Charlotte, Valeer, Bernhard, Somnath, Sandra. Jullie prikkelden me altijd om beter over dingen na te denken en jullie geven me geen gelijk als ik dat niet heb. Dat is waardevol.
Lieve volgers, het allerlaatste bedankje is voor jullie. Vanuit 50 (!) landen hebben jullie me gelezen. Dankjewel! ❤
Wees voorzichtig met vuurwerk!
Fijne jaarwisseling.
Liefs,
Mariska
Facebookplaatjes en voornemens
Op Facebook en Twitter zie ik veel plaatjes voorbij komen in de trant van “In 2017 zal ik de mensen loslaten die me kwetsen, teleurstellen en pijn doen en me omringen met de mensen die me waarderen en van me houden”.
Allereerst: Waarom pas in 2017?
Ik heb al eens eerder iets geschreven over goede voornemens; Ik begrijp dat niet zo heel goed namelijk. Het moment dat je voelt dat je iets wilt veranderen, is het perfecte moment om (dat) ook te veranderen. Tijd is kostbaar. Ieder moment dat je laat vervliegen, krijg je niet meer terug. Ja, er zullen misschien soortgelijke momenten zijn. Ja, er zullen mogelijk nog ontelbare kansen volgen om hetzelfde te doen (en soms ook niet), maar dit specifieke moment, dit ‘nu’, is straks voorbij en dan komt het nooit meer terug.
Ten tweede: Wow, rephrase!
Deze plaatjes klinken zo zwaar, zo disfunctioneel. Als je mensen om je heen hebt die je kwetsen, teleurstellen en pijn doen (en dus duidelijk niet van je houden en je waarderen, want dat is het alternatief dat genoemd wordt), is mijn advies nog los van het bovenstaande over kostbare tijd: Ga. Weg. Echt, ga weg!
Niemand hoeft mensen in zijn leven te tolereren die je niet respecteren.
Jij bent waardevol. Ja, dat lees je goed:
Jij bent waardevol
Waarom zou je het niet veel kleiner voor jezelf maken? Waarom zou je het zover laten komen dat mensen je herhaaldelijk kwetsen, teleurstellen en pijn doen?
Voor mij is de vraag veel simpeler: Bij wie mag mijn nee een nee zijn & Wie vindt het fijn als mijn ja echt een ja is?
Zo eenvoudig is het.
Als mensen je nee niet serieus nemen geven ze daarmee een duidelijk signaal:
Als je nee zegt, geef je een ander als het ware de kans om meer te zien van wie je echt bent en om precies te zien waar jouw identiteit en de ruimte die je in wilt nemen ophoudt. Wat zegt het over een ander als ze daar problemen mee hebben? Wil iemand je dan wel zien zoals je echt bent? Wil jij omringt zijn door mensen bij wie je anders moet zijn dan je bent?
Los daarvan is het een vroeg alarmsignaal als iemand je nee niet respecteert. Hoe groot is de stap van “Doe niet zo flauw, nog 1 drankje”, naar “Doe niet zo flauw, nog 1 zoen” (etc etc)? Nee is een grens. Jij wilt mensen om je heen die je grenzen respecteren, want dat ben je waard. Ik zeg het nog maar eens: Dat ben je waard.
Je wilt ook mensen om je heen die het fijn vinden als je ja echt een ja is. Mensen die zoveel houden van jou, van wie je echt bent, dat ze daar nog meer van willen zien. Mensen met wie je zo vertrouwd kunt zijn en van wie je zo zeker bent dat je de ander niet probeert te pleasen door ja te zeggen op iets waar je eigenlijk niet zoveel zin in hebt; Mensen met wie het contact echt is.
Als je nee een nee mag zijn en je ja een ja, is dat alles. Het is heel eenvoudig, maar het is alles. Probeer het maar eens uit en begin vandaag.
Als je nog een nieuw voornemen voor 2017 nodig hebt, lees dan Gavin de Becker: The Gift of Fear. Hij weet (oa) heel mooi te verwoorden wat nee is. Verder gaat het over vertrouwen op jezelf en op je gevoel, iets dat we veel meer zouden moeten doen (daar schreef ik vorig jaar nog wat over in mijn drieluik over angst). Het is een van de beste boeken die ik gelezen heb.
Waarom dan toch dit voornemen voor 2017? Gewoon, logistiek. Het lukt vast niet om het eerder in je handen te krijgen. Lukt dat wel? Begin dan meteen.
Fijne jaarwisseling alvast!
Jezelf terugvinden
Nog niet eens zo heel lang geleden zou ik nooit hebben kunnen denken dat ik bij stress mijn toevlucht zou zoeken in iets lichamelijks; Laat staan dat ik daar ontspanning zou vinden, maar dat was voordat ik Aikido had ontdekt.
Ongeveer een jaar geleden deed ik een oefening bij zelfverdediging waarbij ik tegen mijn trainer aan moest leunen en daar alles in mocht leggen wat ik had. Ik vond dat heel moeilijk; Er was zoveel. Ik wilde niet loslaten en ik wilde het ook niet aan de ander geven. Het zou teveel zijn.
Ik merkte dat de oefening me raakte. Het voelde alsof ik moest huilen, maar natuurlijk deed ik dat niet, want dat wilde ik ook niet geven. Ik wilde zo graag loslaten, maar nog liever wilde ik controle houden.
Het voelt voor mij tegennatuurlijk om te delen wat ik nog niet uitgewerkt of opgelost heb. Ik wil dat wat van mij is eigenlijk niet aan een ander geven. Anderen mogen best dingen van me zien, ook wel moeilijke dingen, maar wel die dingen waar ik al een strategie voor gekozen heb.
De laatste tijd probeerde ik het toch te doen; ander gedrag te kiezen: Nu eens te laten zien dat ik het nog niet had opgelost; Dat ik het soms ook even niet weet; Dat ik dan vooral veel voel; Dat ik wat nodig heb.
Helaas voor mij bleek dat, zoals het voelde bij die oefening, inderdaad teveel te zijn: Iedereen die ik voldoende vertrouwde om me zo kwetsbaar te tonen, iedereen die me keer op keer had geprobeerd te overtuigen het echt aan te kunnen, ging weg.
Ik bleef achter. In stukjes. Met geen idee hoe ik mezelf weer aan elkaar moest lijmen en een “Zie je wel”-gevoel.
Ik trok me terug. De wereld draaide door. Ik deed wat ik moest doen. Het werd ochtend. Het werd avond. Het werd nacht. En het werd weer ochtend. Ik at, dronk en sliep, hoewel niet altijd evenveel. Ik leefde. Ik werkte. Ik ging ook naar Aikido, want dat was nou eenmaal wat ik deed.
Mijn hoofd wist het allemaal niet; Ik had dit keer geen strategie en er was geen oplossing. Ik voelde me gekwetst en alleen. Maar ik ben niet alleen een hoofd; Kennelijk wist mijn lijf het wel. Bij Aikido vond ik rust. Daar pasten alle stukjes nog steeds in elkaar en kon ik focussen en ontspannen.
Wat ik vorig jaar niet echt durfde te proberen bij zelfverdediging en wat me niet lukte om te proberen in mijn leven, blijkt wel te lukken in de harmonie van Aikido:
In Aikido werk je met de energie van de ander. Wat jij geeft aan de ander, gebruikt hij om de richting van de beweging te bepalen, de beweging te maken en de vaart erin te houden. De energie van de aanvaller gaat uiteindelijk mee naar de grond om daarin te verdwijnen. Voor mij is dit evenwicht: Ik richt mijn energie (of het nou neutraal, blij, bang, boos, bedroefd of onbekend is) naar voren . Ik hoef er niets mee, alleen maar te richten. De ander pakt het niet aan, maar beweegt mee en stuurt het met mij de grond in. Geen wonder dat ik me honderd kilo lichter voel na een training.
Afgelopen dinsdag was de laatste les van mijn hoofdsensei voor de vakantie. Hij heeft op zulke momenten de gewoonte om de les een wat speelser karakter te geven, dus deden we de ons bekende technieken allemaal net even iets anders (waardoor zelfs onze zwartebanders in de war raakten), legde hij een enorme mat neer waar we ons op zoveel mogelijk manieren zo lomp mogelijk op mochten laten vallen en leerde hij ons een heupworp (wat eigenlijk meer iets is van judo als van Aikido). Tijdens het oefenen van die heupworp, waar ik sowieso al niet verbijsterend goed in was, maakte mijn trainingspartner me zo ontzettend aan het lachen dat ik met haar op mijn rug door mijn benen zakte. Behalve dat dat natuurlijk heel grappig was, was het ook ok. Gewoon ok. En vooral dát is goed voor mij om te voelen.
Ik heb er nu nog steeds spierpijn van, maar het was een hele fijne les.
Lichamelijkheid is niet vanzelfsprekend voor mij. Het was daar waar alles ooit voor mij troebel en onveilig werd; Waar ik mezelf kwijtraakte. Gek genoeg is het ook waar ik mezelf nu terugvind.
Het mag allemaal best moeilijk zijn.
Vergeet alleen niet open te blijven staan voor de momenten en de plaatsen waar het wel makkelijk is, zelfs als dat daar is waar je het het minst verwacht.
[Oproep]
~*~ Samen helen ~*~ 